Trouble in Paradise

Laten we maar gelijk met het minder goeie nieuws beginnen… gistermiddag is er ingebroken in de camper! Ggggggrrrrrrrrr #$@%^&*!%$***
Op klaarlichte dag, op een parkeerplaats aan het strand waar ook andere auto’s stonden, terwijl wij ca. 200 meter verderop een lesje yoga deden (daarom waren we iets verderop uit het zicht van de parkeerplaats gaan zitten). Toen we terugkwamen bij de camper was het voorste ruitje ingetikt, overal lag glas en de kastjes stonden open.
Het goeie nieuws is dat de inbreker mijn telefoon en portemonnee niet gevonden of in ieder geval niet meegenomen heeft (normaal gesproken neem ik die natuurlijk overal mee naartoe, maar we waren zo dichtbij.…) Ook de laptop, die in hetzelfde kastje als de camera lag, hebben we gelukkig nog. Onze net voor de reis aangeschafte camera met extra lenzen, cameratas etc. is helaas wel gejat, wat ook betekend dat we alle foto’s vanaf na Venetië tot gister kwijt zijn… superbalen!
Pas veel later gisteravond kwamen we er achter dat de rugzak die wel altijd gebruikten met daarin twee fijne regenjasjes en nog wat prullen, ook weg was.   
De inbreker heeft waarschijnlijk niet veel tijd gehad of genomen en/of was misschien tevreden met de camera-buit, wat dat betreft beseffen we ons wel echt dat het veel erger had kunnen zijn. 

Maar toch…… je bent er zoet mee hoor! Gistermiddag doorgebracht bij politiebureau voor aangifte, vanochtend gelijk naar een Carglass-punt en 7x doorverbonden voor Coen de juiste persoon aan de lijn had i.v.m. de verzekering… gelukkig allemaal behulpzame personen, de jongen bij de Carglass verontschuldigde zich zelfs voor zijn slechte Engels.

Ook hadden we weer een extreem gevalletje mazzel; toen we gisteravond op een camperparking in Brindisi aankwamen en gingen bekijken hoe we het gat konden dichten voor de nacht kwam er vrijwel direct een Hollandse dame uit een andere camper met een plexiglas nood-ruit! Zij hadden eenzelfde soort voorval meegemaakt en toen bij de garage een nood-ruit gekregen en die bewaard voor je-weet-maar-nooit-of-het-nog-van-pas-kan-komen…. Met een schaar, een rol  zwart tape en een lieve Italiaanse meneer die perse wilde helpen had Coen in no time een tijdelijk ruitje gefixt en je moet echt van dichtbij kijken om te zien dat er geen echt glas in zit.

Vanochtend is er nieuw glas besteld, alleen is dat pas donderdag of als het tegen zit vrijdag binnen, dus we moeten ons even zien te vermaken in deze omgeving, maar dat is geen straf.
We hebben een fijne camping met goeie wifi en supermooi weer gevonden in Gallipoli, waar we voor vandaag niet veel andere plannen hebben dan van de schrik bekomen, wonden likken, camper glas-vrij maken, dit verslag schrijven en slaap inhalen.

Dan nu verder naar de highlights van de afgelopen twee weken:

Natuurschoon & Natuurgeweld
Na Assisi hadden we behoefte aan natuur en die vonden we in de Monti Sibillini, een schitterend berggebied met veel groen en mooie bergen waar we een pittige, maar prachtige wandeling gemaakt hebben.
Wat we ons van tevoren niet gerealiseerd hadden was dat er in deze omgeving een aantal aardbevingen geweest zijn, in 2016 was de laatste grote, waarvan de gevolgen nog heel duidelijk zichtbaar zijn. Je rijd er langs grotendeels ingestorte en totaal verlaten dorpen waar het soms er uit ziet alsof de aardbeving vorige week was. Vaak ligt het oorspronkelijke dorp tegen of op een berg en is er in het dal een nooddorp uit de grond gestampt met allemaal dezelfde kleine huisjes, als een soort bungalowpark. Of er plannen / mogelijkheden zijn om de verwoestte dorpen te herstellen is niet duidelijk. Het is een trieste aanblik en heftig als je je realiseert hoe angstaanjagend de aardbevingen geweest moeten zijn.

Italiaanse gastvrijheid
Op park4night vonden we een adresje waar je bij een bierbrouwerij met agripub kon staan met de camper als je bij de pub zou eten. Dat zijn vaak de leukste, dus op naar Pianella!
Eigenlijk moest je van tevoren reserveren en eigenlijk waren ze op maandagavond gesloten, maar desondanks werden we heel vriendelijk ontvangen en was het helemaal geen probleem om een nachtje te blijven. De camper kon zo’n beetje op het terras van de pub staan en toen we eenmaal aan een lekker zelfgebrouwen biertje zaten kwam eigenaresse Melania er gezellig bij zitten en bleek zij best redelijk Engels te spreken. Haar man Mauro helaas vrijwel niet, maar dat weerhield hem er niet van ons enthousiast rond te leiden en te vertellen over de plannen voor uitbreiding van de camperplaatsen.
Tegen de tijd dat wij ons afvroegen of we daar wel konden eten die dag vroeg Melania aan ons wat we zouden willen eten. Haar voorstel om de locale specialiteit arrosticini te maken, wat lamsspietjes bleken te zijn, namen we natuurlijk dankbaar aan. Daarbij had ze ook nog een heerlijke antipasti-schotel gemaakt en we hebben zitten smullen. Nadat ze ons voorzien hadden schoof de familie zelf een tafel verderop aan, we denken dat dochter snel opgetrommeld was om mee te eten nu ze toch voor gasten ging koken.
De volgende ochtend hebben we nog gezellig met ze zitten kletsen onder het genot van de typische ieniemini kopjes Italiaanse koffie voor we weer verder reden met de verse eitjes die we mee kregen.

Hollandse gezelligheid
Na een paar daagjes aan de kust kregen we een tip van Coen z’n vader om langs te gaan bij kennissen van Coen z’n ouders die een huis hebben dat precies op onze route lag. Toevallig was Marlene daar die week met haar ouders om de tuin aan te leggen en via Coen sr. ontvingen we het bericht dat we welkom waren.
Na een kleine zoektocht vonden we de juiste locatie en wat een mooi huis op een prachtige plek!  Met kilometers uitzicht op zowel bergen aan de ene kant als zee aan de andere kant, wauw!
We werden superhartelijk ontvangen, konden gelijk aanschuiven voor de lunch en in ruil voor wat hulp in de tuin waren een avondmaaltijd en een overnachting ook snel geregeld. Er moesten nog maar 400 plantjes de grond in, dus we konden gelijk aan de slag. We vonden het heerlijk om even iets heel anders te doen en hebben genoten van de Italiaanse gastvrijheid en Hollandse gezelligheid met Marlene en haar ouders. De heer des huizes hebben we helaas niet ontmoet, die kwam een paar dagen later.
De volgende ochtend hebben we nog een paar uurtjes geholpen voor we onze reis zuidwaarts vervolgden.

Garbage in Gargano
Zuidwaarts betekende richting de Gargano, het spoor van de laars van Italië met veel kust en ruige natuur. Wat ons enorm verbaast heeft en wat we nog steeds regelmatig tegenkomen hier in het zuiden van Italië is de enorme hoeveelheid afval overal! Vooral langs de wegen weet je niet wat je ziet. Alsof het normaal is om je huisvuil mee te nemen in die auto en op een bepaald punt gewoon uit het raam te smijten. Tassen vol huisvuil, lege flessen, puin en allerhande rotzooi, echt vreselijk. Toen we de campingbaas in Matera vroegen waarom was het antwoord simpelweg ‘because they are stupid!’ Een andere / betere / logische verklaring hebben we verder helaas niet kunnen vinden.
Wel vonden we een paar mooie plekken om te overnachten en een duik in zee te nemen en maakten we een mooie fietstocht.
De Gargano is een mix van mooie natuur met velden vol prachtige oude olijfbomen, verlaten vakantie-oorden en onaantrekkelijke stadjes, met uitzondering van het stadje Vieste.

Stokoud stadje
Na de Gargano reden we meer landinwaarts, naar Matera, een van de weinige highlights van de streek Basilicata, waar ze dan ook erg trots op zijn.
We vonden een camping op een oude kartbaan met de uiterst vriendelijke eigenaar Gianfranco die  zeer uitgebreid de tijd neemt voor iedere gast en je compleet voorziet van tips, inclusief route, tijden, shuttleservice en welke lekkernijen je echt niet mag missen. Wat een geweldige vent!
Matera is een van de oudste stadjes ter wereld en bekend om de grotwoningen die er tot 1958 nog bewoond werden en uitgehouwen zijn in de rotsen. Je kan de huisjes en kerkjes zoals ze vroeger waren nog bezichtigen en verder heerlijk (ver)dwalen in het doolhof van steegjes en trappetjes.
Tegen de avond maakten we op aanraden van Gianfranco de oversteek door de kloof met wiebelbrug om vanaf een heuvel de zonsondergang boven het stadje te bewonderen, waarna Gianfranco ons daar weer ophaalde. Weer een top-tip!

Trulli & Cheese in Alberobello
Waar de streek Puglia om bekend staat zijn de Trulli en daarvan staan er een heel aantal in Alberobello, dus dat was het volgende doel. Een Trullo (meervoud Trulli) is een bouwwerk met een kenmerkend kegelvormig dak, soms versierd met primitieve christelijke of magische symbolen. Bij de bouw van de kalkstenen huisjes werd geen gebruik gemaakt van cement. De Trullo is rond 1500 ontstaan en het verhaal gaat dat de bewoners de huizen zonder cement bouwden omdat deze dan ook snel weer afgebroken konden worden. Dat was handig omdat er dan minder belasting betaald hoefde te worden.

De huisjes zijn wit en erg schattig en we hadden behoorlijke mazzel dat we ze tussen de buien door konden bekijken. Na een lunch met veel te veel kaas (zal-ik-van-alles-wat-doen pakt niet altijd helemaal uit zoals je dacht) rolden we de camper in en belandden we in een stortbui.
De Italianen doken massaal de vluchtheuvels op om de bui uit te zitten, wat wij wel apart vonden omdat het wat ons betreft nog om een typisch Hollandse hoosbui ging… De enorme modderboel (zie filmpje bij video's) die daarop volgde deed ons wel besluiten om niet op de beoogde plek te overnachten maar een stukje verder te rijden naar een plek die verhard was. En dat was de plek des onheils waar werd ingebroken….

Ach, ook een tegenslag zo nu en dan hoort erbij, hopelijk was dit het voorlopig weer even.

We hebben heel erg getwijfeld of we naar Griekenland zouden oversteken, maar voor nu hebben we besloten in Italië te blijven omdat we bang zijn dat als we het land nu uit gaan we er niet zo makkelijk meer in komen. Na het verplichte weekje hier gaan we richting Sicilië, daar houden we het vast ook wel weer een tijdje uit!

Jullie heel veel sterkte allemaal de komende tijd met de aangescherpte maatregelen, stay safe,  dan proberen wij dat ook te doen!

Heel veel liefs Coen & Wieteke