Double Trouble

Lieve allemaal,

Na ruim 5 maanden, precies 159 nachtjes, 106 camperplaatsen, 12 landen, ruim 12.000 kilometer voor Piet en grofweg 1100 door onze eigen benenwagens afgelegde kilometers zijn wij weer thuis. Camper Piet wilde helaas nog niet naar huis en is op dit moment aan het uitrusten ergens net voorbij Lyon… 

Familytime in la douce France 
Na het laatste verslag hebben we de volgende dag zonder problemen de laatste etappe afgelegd naar Merindol les Oliviers, waar (schoon) pa en ma wonen. Ze stonden (misschien al uren…?) op de uitkijk op de rots en hadden de Italiaanse vlag uitgehangen ter ere van onze komst, een zeer warm welkom!
We werden ontvangen met Griekse moussaka, Franse wijn en Hollandse gezelligheid en natuurlijk hadden we heel wat bij te kletsen na elkaar ruim een jaar niet in levende lijve te hebben gezien.
De dagen erna boekten we er steeds weer een nachtje bij en uiteindelijk zijn we zes nachtjes gebleven. We hebben heerlijk gewandeld, bijgepraat, genoten van Pia’s kookkunsten en Coen’s Franse pizza’s en met de hondjes geknuffeld.
Op de derde avond bedachten we dat we wel een potje konden klaverjassen en toen was het game on tussen de heren en de dames! Met pijn in mijn hart en tot mijn grote schaamte moet ik hier toch toegeven dat de heren deze keer onverslaanbaar waren : ( deze keer…

Coen en Coen hebben natuurlijk ook wat klusprojecten aangepakt, het blijven Kleipolen : ) en zich goed vermaakt met draden trekken voor de lampjes en stopcontacten in de nieuwe kamer die in aanbouw is.
Iets met lege geribbelde buizen achter een al dichtgemaakt muurtje met onmogelijke bochten en draadjes die daar niet doorheen wilden… Dankzij twee eigenwijze Coenen, een geleende trekveer (tirer de fil weten wij nu) en een gouden tip van een Franse buurman: een speciale zeepachtige substantie die in Frankrijk blijkbaar altijd gebruikt wordt voor dit soort klusjes, is het natuurlijk uiteindelijk heus wel gelukt om de draadjes door de gaatjes en de lampjes werkend te krijgen, maar het had wat voeten in de Franse aarde.

Wandelen was ook nog een avontuur op zich, de Corona maatregelen in Frankrijk zijn strenger dan hier in Nederland, wat betekend dat je eigenlijk alleen voor individueel sporten of de hond uit laten een uurtje per dag naar buiten mag, met een briefje op zak wat je van hoe laat tot hoe laat gaat doen en in een straal van 1 km rond je huis. Maarja, leg dat maar eens uit aan Coco, de jongste hond, die gewend is om rond de 10 km per dag te lopen. En ook wij konden de prachtige omgeving niet weerstaan, dus in de buurt van het dorp gingen we een paar meter uit elkaar lopen en ons briefje werkten we netjes elke dag bij. Gelukkig kwamen we vijf dagen lang niemand tegen die ons om een briefje vroeg, ook de boswachter zei vriendelijk gedag en vervolgde zijn weg.

De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst….
Wat zijn we verwent en wat is het toch een prachtige plek, zeker nu in de herfst met allerlei tinten geel, oranje, groen en bruin!
Na die heerlijke dagen in rotsquarantaine vonden we het toch wel tijd worden om huiswaarts te rijden, dus afgelopen donderdag begonnen we aan de lange route de soleil richting het noorden. En kwamen we tot net voorbij Lyon, nog 893 km van huis... 

Daar besloot onze Piet dat hij nog niet naar huis wilde en kapte ermee. Dat wil zeggen; het begon met lekkende koelvloeistof en witte rook en tegen de tijd dat de wegsleepdienst besloot dat hij mee moest naar een garage wilde hij ook niet meer starten. Het vermoeden is dat de koppakking kapot is en misschien erger.

Daar sta je dan, gestrand middenin Frankrijk, in Coronatijd. SOS-service gebeld en met garage overlegd, iedereen heel vriendelijk en behulpzaam, maar de garage had pas maandag (vandaag) tijd om een diagnose te stellen en dan moest de reparatie nog beginnen.
Wij zagen geen andere oplossing dan daar maar op te wachten en bedachten dat we met een huurauto terug konden rijden naar Coen en Pia, om daar af te wachten tot de bus gerepareerd was. Maar een auto huren is momenteel vrijwel onmogelijk in Frankrijk omdat de Fransen niet tussen verschillende regio’s mogen reizen. 
Dus dat werd een hotel daar, misschien wel een week, misschien nog wel langer. We vonden er een op loopafstand van de garage en de eigenaar keek ons erg vreemd aan toen we te voet aan kwamen wandelen. Zodra hij hoorde wat er aan de hand was was hij supervriendelijk en meedenkend, dat is op zo’n moment zo fijn!

De volgende ochtend belde de verzekering en die kwamen met een oplossing waar wij helemaal niet aan gedacht hadden: wij met de trein naar huis en Piet binnen twee weken op transport voor reparatie in NL!
Hoewel we natuurlijk in eerste instantie tegen onze zin op weg naar huis waren geweest konden we in deze omstandigheden niet wachten om thuis te komen! Wat een opluchting! En ook veel fijner om de reparaties in Nederland uit te laten voeren.
We zijn gelijk treintickets gaan boeken, hebben de belangrijkste spullen uit de camper gehaald, de fietsen er in gelegd voor het transport, het water er uit laten lopen etc en in de loop van de middag was alles geregeld!

Kilometers spoor schieten onder mij door
En toen kwam de grote lange treinreis van Saint-Jean-d’Ardieres naar Almere.
In het eerste boemeltje zat, zoals we verwacht hadden, vrijwel niemand. In Lyon moesten we een uur wachten en daar vonden we het op het station al best druk. Toen kwam de trein van Lyon naar Brussel… die was afgeladen vol! Elke stoel bezet, gesjouw met enorme koffers, gedrang en geloop en gezoek naar de juiste plek, we wisten niet wat we meemaakten!
Naast ons zat een Canadese jongen die door de vliegmaatschappij gebeld was dat hij echt zo snel mogelijk terug moest vliegen naar Canada, omdat Frankrijk nog verder op slot zou gaan de komende dagen en hij dan niet meer naar huis zou kunnen. Dat bericht had blijkbaar veel meer Fransen bereikt en een ware volksverhuizing op gang gebracht. Op Brussel en in de trein van Brussel naar Amsterdam was het gelukkig een stuk rustiger en de hele reis verliep verder soepel.

Zaterdagavond om een uurtje of tien kwamen we thuis, als een stelletje zwervers met wat we mee konden nemen in een paar boodschappentasjes en compleet gaar na 10 uur achter onze mondkapjes.
Blij om thuis te zijn, maar het voelt ook heel dubbel. Dat we de acht maanden reizen niet vol zouden maken, daar hielden we rekening mee en we denken nog steeds dat huiswaarts keren voor nu de beste beslissing was. Dat we zonder camper terug zouden komen, daar hadden we zeker geen rekening mee gehouden, maar ook dat komt weer goed. Belangrijkste is dat we zelf nog steeds veilig en gezond zijn. Dat gezonde moeten we natuurlijk na de avontuurlijke treinreis nog even afwachten, dus de komende 10 dagen blijven wij in thuisquarantaine, gelukkig tot nu toe zonder klachten.

 schoonzusje Nic had voor een warm welkom op het Murenepad gezorgd, zo lief! 

In ons hoofd hebben we het huis al compleet gerestyled, dus de komende tijd hebben we genoeg om handen en kunnen we alle ideetjes verder gaan uitwerken en uitvoeren. Ook gaan we nog even zo veel mogelijk genieten van de vrijheid en wellicht kunnen we over een paar weken weer op avontuur met onze Piet, in Nederland is ook nog veel moois te zien. Vanavond beginnen we aan een trip down memorie lane door onze dvd-collectie voor we de schijfjes definitief vaarwel zeggen.

Dat was het voor nu, mocht er nog een staartje aan het reisavontuur komen of gaan de grenzen op een wonderbaarlijke manier weer open voor eind januari dan horen jullie van ons!

Ten slotte willen we ons favoriete reisliedje met jullie delen, zodra wij in de camper stappen krijgen we dit nummer de komende 100 kilometer ons hoofd niet meer uit: https://youtu.be/dBN86y30Ufc 

Heel veel liefs, bedankt voor het meelezen en meeleven en stay safe allemaal!

Kus Coen & Wieteke