No more yellow left to follow

Het is dus toch zover gekomen, we ran out of luck, de gele reisadviezen zijn nu echt zo’n beetje op.
Afgelopen maandag waren we nog lekker richting Sicilië aan het cruisen. En hoe langer het reisadvies geel bleef voor Italië (wel een beetje tot onze verbazing) hoe meer zin we kregen in een maandje ofzo op dat mooie eiland. Inmiddels waren we twee andere Nederlandse stellen tegengekomen die ook die kant op koersten, dus het kon nog gezellig worden daar. Ook het weer bleef maar mooi in het zuiden van Italië, we liepen nog dagelijks in korte broek en op slippertjes.
Wel kwamen er verontrustende Corona-berichten uit heel Europa. En afgelopen maandag kwam dan toch het nieuws dat Italië vanaf woensdag het reisadvies code oranje kreeg. Onwijs balen! Dan kan je natuurlijk nog blijven, maar voor ons voelt dat niet goed. De verzekering dekt bepaalde zaken niet meer, de kans bestaat dat campings massaal sluiten, de horeca was vanaf afgelopen weekend al vrijwel dicht, de kans bestaat dat er een totale lockdown komt waarbij je je camper zo’n beetje niet meer uit kan en In de plaatsen die we de afgelopen nog bezocht hebben lijkt het wel alsof die al van kracht is zo stil is het op straat.
We besloten al vrij snel dat het dan gewoon einde reis is. We wisten bij vertrek al dat 8 maanden Europa er misschien niet in zat, hielden er al rekening mee dat we eerder naar huis zouden moeten en zijn blij dat we nog 5 maanden zo heerlijk hebben kunnen rond reizen.
Maar toen kwam het grote dilemma of we nog via Frankrijk zouden. We hebben steeds gezegd dat we hoe dan ook via Coen zijn ouders die in zuid Frankrijk wonen terug zouden reizen, oranje of niet. Dus nog een keer dingen nagezocht, overlegd, gegoogeld… reisadvies is niet bindend, je kan en mag alle Europese landen nog doorreizen, oké we wagen het er op!
Dinsdag hebben we dus rechtsomkeert gemaakt en zijn we begonnen aan de reis noordwaarts, maar zonder heel veel haast. We dachten nog rustig aan Toscane door te toeren, onderweg nog wat highlights mee te pakken en dan ergens eind van de week in Frankrijk aan te komen.
Tot we gisteren het bericht zagen dat Frankrijk vanaf aanstaande vrijdag de Coronamaatregelen nog verder aanscherpt en vrijwel in lockdown gaat. Shit! Weer twijfel, weer overleg, nog weer spannender… maar we hebben de knoop doorgehakt, we gaan toch via Frankrijk, alleen rijden we er nu zo snel mogelijk heen en blijven we er een paar dagen in plaats van een paar weken. En na thuiskomst in Almere zullen we ons houden aan de thuisquarantaine.

Natuurlijk hier ook nog even een verslag van de afgelopen tijd in Italië, waar we nog zeker niet uitgekeken zijn na (vandaag) 6 weken. Er blijft een lange lijst over voor een volgend bezoek!Op vakantie op vakantie
Het laatste verslag kwam uit Gallipoli en daar zijn we uiteindelijk vijf nachtjes gebleven omdat de camping prima beviel, we op de nieuwe ruit voor de bus moesten wachten en we het ook wel even fijn vonden om een paar dagen op een plek te blijven.
We hadden daar leuke buurtjes uit Eindhoven, waar we twee avondjes mee hebben zitten borrelen, dat was erg gezellig!
Gallipoli zelf is een leuk stadje en de kust waar we dichtbij stonden was erg mooi en ruig en veel verder dan een keer een etentje in de stad en een fiets- en wandeltochtje in de omgeving zijn we niet gekomen, het leek wel een kleine vakantie van het reizen.

Op woensdagochtend belden we eens naar Carglass of al bekend was wanneer de nieuwe ruit binnen kwam en kregen we te horen dat het nog een paar dagen ging duren, waarschijnlijk tot maandag. Ach, het is niet anders dachten wij en pakten er nog maar eens een boek bij. Woensdagmiddag belde Carglass echter terug of we donderdagochtend om 8.30 u in Lecce konden zijn om de ruit te laten plaatsen… huh?! Oké, ook prima!

La Dolce Vita in Lecce
Dus zaten wij op donderdagochtend om 9.00 u aan een ontbijtje in Lecce, de ruit was echt binnen 20 minuutjes gefixt, superfijn!
Lecce zelf is een pareltje in een gebied waar verder in het verre naseizoen niet meer zo heel veel te beleven is. Het stikt er van de prachtige gebouwen en met een soort combiticket konden we vijf  kerken bekijken, wat weer een leuke puzzeltocht door de stad opleverde :)
Nu we eindelijk een keer op tijd waren om te lunchen met de italianen zochten we een terrasje op en dat is toch wel echt Dolce Vita zoals het hoort hoor. Op een fijn terras, in de zon, met een heerlijke Italiaanse maaltijd en wijn, eind oktober.

Crumbling Craco
Na Lecce ging de reis verder richting Sicilië, dus eerst een stukje terug omhoog en dan de bocht om van de hak richting de teen van de laars.
Daar ergens halverwege de voet ligt op de top van een berg het verlaten stadje Craco. Al in 1963 werd de complete bevolking van 2000 inwoners geëvacueerd in verband met een dreigende aardverschuiving en sindsdien staat het hele stadje dus leeg. Inmiddels is Craco zwaar aangetast door natuurgeweld en grotendeels ingestort. Het wordt nu gebruikt als ‘wetenschappelijk park’, de verschuiving van de grond en het verval van de gebouwen wordt nauwkeurig in kaart gebracht.  Ook werd Craco, samen met Matera (het stadje met de grotwoningen) gebruikt voor de filmopnames van the Passion of the Christ in 2004 en zijn er meer films opgenomen in de loop der jaren. Het is helemaal omheind met grote hekwerken en je kan er dus niet in, maar de rit erheen alleen al is geweldig mooi en als je er een stukje omheen loopt krijg je een goed idee van hoe het er uit moet zien van dichtbij. Het schijnt dat je er met een gids wel in kan, maar dat hebben wij niet verder onderzocht.
Sowieso vonden we de rit door de regio Basilicata weer zo ontzettend mooi! Gewoon een beetje toeren en genieten van het landschap bestaande uit olijfbomen, cipressen, pijnbomen, cactussen, palmbomen en eindeloze heuvels is al een bezienswaardigheid op zich.

Old MacDonald had a farm
De leukste camperplaatsen zijn toch wel de plekjes ‘op de boerderij’ e.d. en we vonden weer een leuke hoor. Aangekomen bij de boerderij vonden we een stuk of 6 paarden, 5 honden, minstens 15 katten, een meute ganzen, een stuk of wat kippen en een kudde schapen, maar geen mens te bekennen… net op het moment dat wij de zoektocht op wilden geven kwam de eigenaar toch te voorschijn en bleek natuurlijk geen woord Engels te spreken… gelukkig is onze Italiaanse woordenschat inmiddels net toereikend genoeg om te begrijpen waar we de camper konden parkeren en dat we om acht uur konden eten. Prima. Lekker gewandeld in de buurt en daarna met een borrel voor de camper neergestreken. Om 20.02 u schrokken we op uit de relaxstand van de vrouw des huizes die vanaf de overkant begon te roepen naar ons. Iets met MAANGAAARE, wat eten betekend, oftewel, het kwam op ons over als AAAAN TAAAAFEL! En inderdaad, die stond al gedekt voor twee in een verder leeg restaurant.
Zij: Wat willen jullie drinken?
Wij: Eh… Vino Bianco? Per favore? 
Zij: No no Bianco, solo Rosso!
Wij: Ah oké, vino Rosso, perfetto!
Ze leek nogal een strenge tante, maar de volgende ochtend kwam ze heel lief koffietjes naar de camper brengen (die Coen ongezien door moest schuiven naar mij natuurlijk, na eerst een paar alsof-slokjes te hebben genomen).

Murales di Diamante & meer Murales in Valogno
Een paar dagen later kwamen we een eind op weg richting zuiden in het stadje Diamante, wat hoog op mijn lijstje stond i.v.m. de Murales (muurschilderingen) die daar te vinden zouden zijn. Nou, zoeken was niet eens nodig, het hele stadje barst ervan, elk straatje dat je in slaat geeft weer nieuwe plaatjes, totaal verschillend van stijl, thema en grootte, echt geweldig! Bizar om hier rond te lopen niet alleen als enige toerist, maar ook als een van de weinige mensen op straat, het leek wel of hier al een lockdown gaande was… een spookstadje ondergedompeld in kunst, heel bijzonder.
Maar die avond volgde dus het minder goeie nieuws, wat ons deed besluiten om te keren.
Waarna de volgende point-of-interest op onze google maps in beeld kwam. Dat was Valogno, een tip van het Nederlandse stel dat we in Litouwen ontmoet hebben en toevallig weer een stadje met Murales.
En ook dit stadje is zo ontzettend een omweg waard! Ook hier muren vol prachtige schilderingen, deze keer grotendeels wel in dezelfde stijl. Daarbij is dit stadje zelf ook nog eens superpittoresk, alsof je in de middeleeuwen bent beland, met smalle steegjes, honderdduizend trappetjes, heel veel plantjes, lieve balkonnetjes, oude vrouwtjes die op straat het laatste nieuws doornemen en dan ook nog al die muurschilderingen.

Diamante:

Valogno:

It ain’t over till it’s over…
Gisteren toen we nog in de rustig-aan-modus zaten hebben we nog een stop gemaakt in het  stadje Orvieto, inclusief enorme Duomo, leuke straatjes en een voorlopig laatste uitgebreide Italiaanse lunch. Toen we daarvan terugkwamen zagen we het nieuws van de lockdown in Frankrijk en besloten we de rest van de mooie stadjes voor deze reis maar te skippen.

Vandaag hebben we een (met onze bus) lange etappe gereden van Orvieto naar Imperia en een camping gevonden net voor de grens Italie - Frankrijk, zodat we morgen zonder tussenstops de laatste 400 kilometer naar de rots van Coen en Pia kunnen crossen.
Als we thuis in Almere zijn schrijven we nog een laatste verslag, ondertussen maken we onderweg alvast plannen hoe we de komende tijd die we nog vrij hebben gaan invullen.
Maar eerst gaan we nog een paar daagjes genieten van het gezelschap, de (zeer directe) omgeving, de hondjes en de pizza in Frankrijk!

Stay safe & tot snel, liefs Coen & Wieteke